Debiutowała mając zaledwie 19 lat. W tym właśnie wieku wydała swój pierwszy tomik poetycki „Ikarowe loty” w 1911 roku. Kazimiera Iłłakowiczówna, bo o niej mowa, najwyższe loty poetyckie osiągnęła w okresie dwudziestolecia międzywojennego oraz w latach powojennych.
Od młodych lat musiała radzić sobie w życiu, bo została wcześnie osierocona. Kształciła się najpierw w domu, potem w kolegium dla cudzoziemek w Oxfordzie. Maturę zdała w Petersburgu, po czym studiowała filologię polską i filologię angielską na najstarszej polskiej uczelni Uniwersytecie Jagiellońskim. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pracowała najpierw w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a następnie w Ministerstwie Spraw Wojskowych, gdzie była osobistą sekretarką samego Józefa Piłsudskiego. W 1935 roku otrzymała Państwową Nagrodę Literacką. W czasie wojny została ewakuowana do Rumunii, okres wojenny spędziła w Siedmiogrodzie. W 1947 roku wróciła do kraju i osiadła w Poznaniu.
W poezji polskiej Iłłakowiczówna zajmuje miejsce odrębne. Była porównywana do Skamandrytów, ze względu na dążenie do upotocznienia języka poetyckiego, do którego wprowadzała elementy fabularne, anegdotyczne i humorystyczne. Różniła się jednak od nich silniejszym akcentowaniem tradycyjnej nastrojowości oraz pierwiastków religijnych. Jej twórczość cechują ponadto odwołania do wyobrażeń ludowych, średniowiecznych i dziecięcych. Poezja Iłłakowiczówny wyróżnia bogactwo form i poruszanej tematyki. Sprawnie posługiwała się liryką osobistą, refleksyjną, krajobrazową, okolicznościowo-publicystyczną. Dążyła do prostego stylu, często wykorzystując formę balladowo-baśniową. Jej imponujący dorobek artystyczny sięga początkami zmierzchu modernizmu aż po Nową Falę lat 60. XX wieku. 16 lutego przypada 40. rocznica śmierci Kazimiery Iłłakowiczówny.
