Na pierwszym planie krzycząca postać o zdeformowanej twarzy stoi na pomoście, zatyka dłońmi uszy, jak gdyby chciała odciąć się od świata. W tle czerwone smugi nieba i pofalowane morze. Patrząc na tę scenę, czujemy napięcie, grozę, niebezpieczeństwo. Tak wygląda „Krzyk”, najsłynniejszy obraz Edvarda Muncha, który można oglądać w Galerii Narodowej w Oslo.
Na twórczość norweskiego malarza duży wpływ miały trudne doświadczenia osobiste, choroba i śmierć matki i siostry na gruźlicę, a także depresja ojca. Munch studiował w królewskiej szkole rysunku w Oslo, później dzięki stypendiom rozwijał swoje umiejętności w Paryżu. Wiele lat mieszkał w Niemczech, gdzie nawiązał kontakt z tamtejszą cyganerią. Po ciężkiej chorobie nerwowej powrócił na stałe do Norwegii w 1909 roku.
Jego malarstwo, podobnie jak twórczość współczesnych mu pisarzy skandynawskich Ibsena i Strindberga, porusza zagadnienia ludzkiej egzystencji: samotności, melancholii, bólu istnienia. Munch jest jednym z najwybitniejszych przedstawicieli ekspresjonizmu w malarstwie europejskim XX wieku. W Polsce jego twórczość rozsławił Stanisław Przybyszewski, który znał osobiście norweskiego malarza. W bieżącym roku przypada 160. rocznica urodzin Muncha, a także mija 130 lat od powstania jego słynnego „Krzyku”.
