Ojciec polskiej bibliografii

Karol Józef Teofil Estreicher przyszedł na świat w 1827 roku. W bieżącym roku przypada 195. rocznica urodzin słynnego bibliotekarza, historyka literatury i teatru, jednego z założycieli Akademii Umiejętności. Po studiach (filozofia i prawo) pracował w sądownictwie we Lwowie i w Krakowie, gdzie zafascynował się pracą bibliograficzną. W 1862 r. został podbibliotekarzem Biblioteki Szkoły Głównej w Warszawie i adiunktem katedry bibliografii (był wykładowcą w latach 1865-68). We wstępnym wykładzie O bibliografii przedstawił po raz pierwszy bibliografię jako samodzielną naukę. W listopadzie 1868 roku wrócił na swoją Almę Mater Uniwersytet Jagielloński i został dyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej. Dążył do stworzenia z niej biblioteki narodowej, powiększył jej zbiory o blisko 180 tys. pozycji. Karol Estreicher dzięki wsparciu Komisji Bibliograficznej Towarzystwa Naukowego Krakowskiego rozpoczął monumentalne dzieło, czyli wydawanie Bibliografii Polskiej, rejestrującej całość piśmiennictwa polskiego. W ciągu swojego życia opracował 26 tomów. Później jego dzieło kontynuowali syn Stanisław i wnuk Karol.

 

Czarno-białe zdjęcie przedstawia Karola Estreichera, który był twórcą polskiej bibliografii. Jest ubrany w marynarkę, kamizelkę, koszulę i muszkę. Ma gęstą brodę, włosy rozczochrane, spore uszy. Wygląda dostojnie.