– Powieści Edmunda Niziurskiego były dla mojego pokolenia absolutnie formujące – przyznaje pisarz Krzysztof Varga. – W PRL-owskiej szarzyźnie książki Niziurskiego, to był taki świeży powiew. On udowadniał, że wspaniałe przygody mogą się dziać na PRL-owskim blokowisku albo w zapyziałej, małej miejscowości jak Niekłaj czy Odrzywoły, nie tylko na morzach południowych. To były takie łobuzerskie powieści, dla młodocianych buntowników, a wszyscy byliśmy buntownikami.
Edmund Niziurski urodził się w 1925 r. w Kielcach. Egzamin maturalny zdał w trakcie wojny na tajnych kompletach w 1943 r. Po wojnie ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Na początku swojej drogi pisarskiej eksperymentował jako autor powieści o tematyce wiejskiej („Gorące dni”), sensacyjnej („Przystań Eskulapa”) i społeczno-obyczajowej („Salon wytrzeźwień”). Sławę przyniosły mu jednak powieści dla młodzieży. Utwory te cechuje pełna dynamiki i humoru akcja, plastycznie nakreślone postacie i ciekawa, angażująca czytelnika narracja. Powieści Niziurskiego poruszają istotne problemy środowisk młodzieżowych. Do najbardziej znanych jego książek należą: „Sposób na Alcybiadesa” (wpisana na Listę Honorową im. H. Ch. Andersena), „Księga urwisów”, „Awantura w Niekłaju”, „Niewiarygodne przygody Marka Piegusa”. 10 lipca przypada 100. rocznica urodzin tego zasłużonego autora literatury młodzieżowej.
