– Kto ty jesteś?
– Polak mały?
– Jaki znak twój?
– Orzeł biały
Od takich słów zaczyna się słynny wiersz „Katechizm polskiego dziecka”. To jeden z pierwszych utworów, które polskie dzieci uczą się na pamięć. Powstał w 1900 roku, kiedy Polska była jeszcze pod zaborami. Ironia losu jest taka, że jego autor Władysław Bełza był niezwykle popularnym autorem w swoich czasach, a obecnie jest znany głównie z tego utworu.
Władysław Bełza urodził się w 1847 roku w Warszawie. Zadebiutował w czasie studiów literackich w warszawskiej Szkole Głównej w latach 60-tych, publikując swoje utwory w czasopismach, m.in. w „Przeglądzie Tygodniowym”. Prowadził tułacze życie, mieszkał m.in. w Szwajcarii, Włoszech, Francji. Na początku lat 70-tych osiadł w Wielkopolsce, gdzie współtworzył polską prasę i teatr oraz walczył z germanizacją. Naraził się tym pruskim zaborcom i został wydalony z zaboru. Wówczas osiadł we Lwowie i tam był mocno zaangażowany w rozwój polskiej kultury i działał na rzecz szerzenia oświaty w polskim społeczeństwie. Założył i redagował pismo „Towarzysz Pilnych Dzieci”, współtworzył z Józefem Ignacym Kraszewskim stowarzyszenie oświatowe „Macierz Polską”, a także współtworzył Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza. Przez ponad 30 lat pracował w najstarszym polskim wydawnictwie Ossolineum, gdzie między innymi czuwał nad pracą czytelni dla młodzieży, a także był kierownikiem Wydawnictwa Książek Szkolnych. 29 stycznia przypada 110. rocznica śmierci tego polskiego twórcy i patrioty.
